Boekennieuws.

Op 30 oktober 2016 (ik ben het nagegaan) schreef ik mijn eerste column voor Boekennieuws, titel: De gentleman, deze onbekende. Vandaag, 5 augustus 2018, schrijf ik (wat deze of gene bij het lezen van het opschrift al met opluchting zal hebben vermoed) de laatste. Met andere woorden: ik zet er letterlijk en figuurlijk een punt achter. Waarom? Na lang tegenstribbelen en al mijn koppigheid in het veld brengend, voel ik mij gedwongen vast te stellen dat ik,

) 1. Balzac, Honoré de: Les Secrets de la princesse de Cadignan. Wie Balzac zegt, zegt Le Père Goriot. Dit is inderdaad een meesterlijke — en ‘s mans meest vertaalde — roman, doch ik sla het onderhavige werk, een novelle uit 1839, nog hoger aan. Waarom? Omdat het in alle opzichten een waar juweel is. Dat vond de schrijver trouwens zelf ook. 2. Maupassant, Guy de: Boule de suif. Nog zo’n kleinood. Haarscherp en meedogenloos fileert

Grijsaard Henk: Engels

1. Waugh, Evelyn: Decline and Fall. Met deze satirische roman uit 1928 over de public school, haar bevolking en haar milieu verwierf de schrijver (hij was toen pas 25) nationale roem; zelfs, gezien zijn wereldtaal, internationale. Vandaag de dag nog kan men op alle continenten figuren tegengekomen die, evenals ondergetekende, het boek minstens tien maal hebben gelezen, en met groeiend genot. Men heeft wel gezegd dat de ontwikkeling van het Engels in

NOOT: Henricus redivivus schreef ik in de inleiding tot mijn laatste column, die van 11 juni. Zeer onvoorzichtig! Op mijn vergevorderde leeftijd had ik beter dienen te weten. Geen rekening had ik gehouden met het christelijke Deo volente, noch met het noodlot waar alle treurspelen van de drie grote klassiek-Griekse tragici om draaien. Om een lang verhaal kort te maken: ik ben jongstleden dinsdag uit het ziekenhuis ontslagen, na 21 dagen, waarvan 19 aan

(NOOT. Henk bestaat echt. En een grijsaard is hij ook. En zo’n oude deugniet wil wel eens in de lappenmand geraken. Zo moest ik passen voor de jongste uitgave van Boekennieuws. Doch Henricus redivivus. Excuses aan hen die wegens mijn verhindering niet konden beschikken over saai proza om de slaap te kunnen vatten. Het meest zou ik eigenlijk voelen voor korte, kernachtige lijstjes, aangedragen door even hartstochtelijke als ervaren lezeressen en lezers. Eén taal per

De Engelstaligen dan misschien? Ik denk wel eens dat degenen die zich belangrijker wanen dan een rechte koeienstaart, dit danken aan het feit dat Engels hun moedertaal is. Ga maar na: het is de op één na grootste wereldtaal, liefst 765 miljoen boeren, burgers en buitenlui drukken er zich in uit. Hoor je hen mompelen: de samenleving kon zoveel overzichtelijker in elkaar zitten, onze planeet kon zoveel welvarender, gezonder, veiliger, gezelliger, zelfs leuker zijn. Het

‘De beste honderd boeken’… ‘De beste vijftig romans’… Hebben de nijvere, nieuwsgierige lezeressen en lezers iets aan dergelijke opsommingen? Misschien enkele ogenblikken verstrooiing. Misschien zelfs stuiten zij op een vergeten aardewerk potje waarin een paar goudstukken liggen te fonkelen. Zoals overal dient men zich hier te wachten voor overijlde oordelen. Eerst eens de ontstaansgeschiedenis nagaan, zou ik zeggen. Fransen zijn chauvinisten. In mijn Parijse tijd heb ik verschillende Franzosen horen beweren: ‘Onze taal is de mooiste van

Onder de korenmaat houden of op de markt brengen? Het schijnt dat er auteurs zijn die dit dilemma op hun bord vinden. Ik kan het moeilijk geloven. Doorgaans zie je deze dames en heren namelijk achter uitgevers aanhollen, in de hoop er een te strikken. Een niet nader te noemen schrijfster is dat gelukt en zij belt de kerel twee per week op om te vernemen hoeveel exemplaren van haar verhalenbundel zijn besteld. (Commentaar

Een oud-collega annex oude vlam verblijdde mij een dezer dagen met een kattenbelletje dat zij bij het kuisen van haar archief had gered van het ronde dossier. Het mat 17,5 bij 10 centimeter, was in vieren gevouwen en droeg een koffie-verkeerd kleur, geen wonder, want het was minstens zestig jaar oud. Er was wel prima vulpeninkt gebruikt, het handschrift was nog uitstekend leesbaar. De tekst gold een gedicht van drie kwatrijnen. Geen titel, geen

Na zijn avontuur met markiezin Delphine de Custines stortte Chateaubriand zich in de armen van gravin Pauline de Beaumont. Hij beschreef haar als niet bepaald moeders mooiste, wat niet wegnam dat zij voor hem de romantische liefde belichaamde, reden waarom hij haar ‘Zwaluw’ noemde. Zij was intelligent, had een uitgelezen smaak voor de letteren en haar salon werd graag bezocht door vooraanstaande auteurs; het schrijverstalent van haar geliefde maakte op haar diepe indruk. Toen Chateaubriand