Boekennieuws.

Op 30 oktober 2016 (ik ben het nagegaan) schreef ik mijn eerste column voor Boekennieuws, titel: De gentleman, deze onbekende.
Vandaag, 5 augustus 2018, schrijf ik (wat deze of gene bij het lezen van het opschrift al met opluchting zal hebben vermoed) de laatste. Met andere woorden: ik zet er letterlijk en figuurlijk een punt achter.
Waarom?
Na lang tegenstribbelen en al mijn koppigheid in het veld brengend, voel ik mij gedwongen vast te stellen dat ik, gezien het onderwerp waarover ik steeds heb geschreven, mijzelf heb neergezet als een dinosaurus van de schone letteren; als een relict dat door de golven van nieuwe modes en nieuwe smaken is neergekwakt op een plek waar de anderhalve man en de paardenkop die bij toeval voorbijkomen, als blijk van opperste belangstelling meewarig hun schouders ophalen. Min of meer regelmatige reacties heb ik slechts van twee lezers mogen noteren (van wie er overigens één in februari jongstleden is gestorven). Ik zat waarlijk niet te wachten op aaien over de bol. Het streelt misschien even je ijdelheid, doch verder heb je er niets aan. Nee, geef mij maar de gifkikker die mij onder de neus wrijft dat ik een uitspraak van Henry Miller ten onrechte heb toegeschreven aan Graham Greene; daar leer ik tenminste iets van, want ik boor dan verschillende bronnen aan, tot ik het naadje van de kous heb aangetroffen.
Een paar maanden geleden dacht ik een briljant idee te hebben gevonden, door lezeressen en lezers uit te nodigen een lijstje op te stellen van de boeken die de meeste indruk op hen hadden gemaakt. Ik was wel zo slim, dacht ik althans, zelf vier voorzetjes te geven. Maar dat schiep geen leven in de brouwerij; als oogst moest ik een vette nul,komma,nul registreren.
Enfin… Ik moge afscheid nemen van mijn lezeressen en lezers met de hoop dat zij zich onbeschroomd blijven overgeven aan wat volgens een Franse schrijver lezen is: ‘deze onbestrafte ondeugd’. (Heb ik ook opgezocht, maar kon ik niet meer vinden).