Boekennieuws.

Grijsaard Henk: Engels

1. Waugh, Evelyn: Decline and Fall. Met deze satirische roman uit 1928 over de public school, haar bevolking en haar milieu verwierf de schrijver (hij was toen pas 25) nationale roem; zelfs, gezien zijn wereldtaal, internationale. Vandaag de dag nog kan men op alle continenten figuren tegengekomen die, evenals ondergetekende, het boek minstens tien maal hebben gelezen, en met groeiend genot. Men heeft wel gezegd dat de ontwikkeling van het Engels in Waugh haar hoogtepunt heeft bereikt en dat niemand zo moeiteloos zulk elegant Engels kon schrijven. Zelf beweerde hij bescheiden dat hij slechts ‘oefeningen in het gebruik van taal’ op schrift had gesteld. Eigenlijk is A Handful of Dust uit 1934 nog beter, maar het hart heeft zijn redenen die de rede niet kent (dit is niet van Waugh doch van Blaise Pascal).
2. Salinger, J.D.: The Catcher in the Rye. Uniek verhaal, unieke stijl, unieke humor. Verschenen in 1951.
3. Huxley, Aldous: Brave New World. Ik heb nooit zo’n onheilspellend boek gelezen als dit. Het dateert uit 1932 en thans wordt duidelijk dat het nog uitkomt ook.
4. George Eliot (eigenlijk Mary Ann Evans): Middlemarch. De beste roman van deze schrijfster. Zij was een hyperintelligente vrouw, cultureel rijk als weinig anderen en begiftigd met een uitstekende pen. Zij leefde van 1819-1880, het boek kwam uit in 1871-182. Toen ik het uit had, bekroop mij een licht gevoel van eenzaamheid.
5. Waugh, Evelyn (nogmaals): Brideshead Revisited. Uit 1945. Bij eerste lezing pakte het me bij de keel en die greep heeft me, ondanks de duidelijke feilen van het boek, nooit meer losgelaten. Zowel bewonderenswaardig als ontroerend om te zien hoe Waugh zijn formidabel talent inzet om ‘de werking van een goddelijk plan in een heidense wereld’ (zijn eigen woorden) te illustreren.
(w v)