Boekennieuws.

Toen Gone Girl van Gillian Flynn uitkwam, ontketende dit een sensatie. Een sfeervolle psychologische thriller met halverwege een verrassende plotwending, en een eind dat de meningen stevig wist te verdelen: was dit nu een anticlimax of een naargeestige ontknoping? Vast stond dat Flynn een ijzersterk boek had geschreven met een plot waarin werkelijk alles klopt. Natuurlijk kon het niet anders of dit moest een verfilming krijgen. David Fincher, een regisseur met een rijke ervaring aan mindfucks, ontfermde zich over dit project.

Aanvankelijk ging het gepaard met de nodige vraagtekens zodra informatie over de film naar buiten kwam: Ben Affleck in de hoofdrol? En zou het einde worden aangepast? Zorgen voor niks, zo blijkt.

Het boek drijft voornamelijk op het verhaal: Nick Dunne (Ben Affleck) komt er op zijn vijfde trouwdag achter dat zijn vrouw Amy Dunne (Rosamund Pike) is verdwenen. De politie komt erbij maar als er aanwijzingen opduiken die tegen hem pleiten, wordt zijn situatie steeds penibeler.

Het was door het plot waardoor Flynn een sfeer van paranoia en onderdrukte agressie wist te op te roepen. In de film is nauwelijks aan de plot gesleuteld, toch heeft Fincher meer aandacht besteed aan de sfeer. Met kille, donkere kleuren laat hij een grauwe wereld tevoorschijn toveren waarin verdachten bij voorbaat door de sociale media worden veroordeeld voor hun daden. De kille beelden kruipen onder je huid en laten je met ingehouden adem achter. Alleen, en ergens is dat wel een beetje zonde, het zorgt er ook voor dat elementen die in het boek erg sterk waren nu ondergesneeuwd raken.

Het beste voorbeeld is de plottwist. Hoewel deze ook in de film voorkomt, wordt het met minder schwung gebracht dan in het boek. Het verrassingseffect is daardoor minder. Fincher mikt meer op een onderbuik gevoel, een nachtmerrie die op vreselijke wijze escaleert.

Echt een winnaar is niet aan te wijzen, maar het boek en de film staan toch in twee verschillende kampen: wie wil genieten van een spannende puzzel die op verrassende wijze in elkaar steekt doet er goed aan het boek te lezen, wie juist puur op het gevoel wil afgaan zal met de film aan zijn trekken komen. Kijkers zullen er overigens wel achter komen dat Affleck zowaar kan acteren.