Boekennieuws.

Terry Gilliam, ooit behorende tot de wereldberoemde Monty Python groep, is niet de man die zich vastbijt in conventionele projecten die soepele producties kennen. Zo moet er nog een verfilming komen van Don Quichot en scheelde het weinig of hij had zijn taak van regisseur neergelegd bij het maken van 12 Monkeys. Iets als Fear and Loathing in Las Vegas, een film waarover nog geen nachtmerrieverhalen zijn opgedoken, valt dan extra op. Gebaseerd op de triproman van Hunter S. Thompson, is de film een geslaagde reis geworden door de duistere kant van Las Vegas.

Het verhaal is nog dunner dan papier en vormt slechts een excuus om de krankzinnigste scènes aan elkaar te rijgen: journalist Hunter Thompson (Johnny Depp) heeft de taak gekregen naar Las Vegas af te reizen om daar een rally te verslaan. Gezamenlijk met zijn advocaat (Benicio del Toro) en bergen drugs komt hij daar aan. Het gevolg is een psychedelisch avontuur om U tegen te zeggen. Hotelkamers, casino’s en White Rabbit van Jefferson Airplane zullen nooit meer hetzelfde zijn.

Wie anders dan Gilliam is in staat een dergelijk gegeven op de lens te krijgen? Bovendien heeft hij de beschikking over Johnny Depp, die een werkelijk fantastische Hunter Thompson neerzet. Naast hem is Benicio del Toro geplaatst, die voor zijn rol als zwaarlijvige advocaat nogal wat kilootjes aankwam en bewijst één van de meest onderschatte acteurs te zijn die momenteel rondlopen. Ook Christina Ricci komt even aandraven als naïeve kunstenares en maakt gebruik van elke seconde dat ze op het beeld verschijnt.

Het totaalplaatje maakt dat je ofwel halverwege afhaakt, ofwel dat je je mee laat sleuren in de bizarre scenario’s. Gilliam gooit alle registers open: verdraaide camerahoeken, mensen die veranderen in manshoge reptielen en vleermuizen die bij daglicht over auto’s scheren. Het kan allemaal, net zoals Thomspon het heeft geschreven en Gilliam is niet te beroerd het er nog even wat dikker bovenop te leggen.

Zowel het bronmateriaal als de film zijn zeer geslaagd te noemen. Wellicht een minpuntje is dat Gilliam het boek zo trouw heeft verfilmd, er niet echt iets nieuws te vinden is. Hier en daar zijn wat scènes geschrapt of bijgevoegd, verder kan worden gesteld dat als je het boek hebt gelezen, de film geen verrassingen biedt. Dat is natuurlijk helemaal niet zo erg, maar juist iets als Fear and Loathing in Las Vegas leent zich uitstekend voor even wat meer bewegingsvrijheid en interpretatie.