Boekennieuws.

Macht en moraal hebben een ongemakkelijk huwelijk. De Britse politicus Rory Stewart beschrijft een politiek tijdperk waarin leugens en ongebreidelde ambities zijn land in crisis stortten. Ook CU-politicus Gert-Jan Segers moest soms schipperen.

Online is een levendige leescultuur ontstaan rond zogeheten ‘Sad Girl Novels’. Zowel klassiekers als nieuwe romans krijgen die noemer mee. „Mentale gezondheid is niet meer taboe.”

‘Sad Girl’-fictie gaat opvallend vaak over een misgelopen relatie. Dolly Alderton is het genre schatplichtig en zet het naar haar hand: een stevige dosis droge humor en enig realisme doen haar roman Good Material goed.

Schneck beschouwt haar rijkeluisjeugd (die toch niet gemakkelijk was) in een autobiografische memoirreeks met een blije melancholie. En eerlijkheid die je raakt.

Ghassan Kanafani vertelt in Mannen in de zon een klein verhaal waarin grote thema’s van de Palestijnse literatuur naar voren komen: ballingschap, verlies en verzet. Met meer dan honderd miljoen ontheemden op aarde nu des te prangender.

Nietsdoen is de kortste weg naar geluk? Kochs levensmotto om ellende te vermijden wordt in de ontroerende memoir Ga je erover schrijven? beproefd door zijn ongeneeslijke ziekte.

Midden-Europa is niet alléén een voedingsbodem voor autoritaire tendensen. Tijdens de ingewikkelde geschiedenis van het Habsburgse rijk is diep nagedacht over de grondslagen van het recht.

In zijn gedichten schreef dichter Arnold Spauwen, homoseksueel en ongelukkig in de liefde, zich naar een nostalgische utopie toe. De onbeholpenheid leidt vaker niet dan wel tot goede poëzie, maar die weet wel te vertederen.

Journalist en schrijver Timothy Egan beschrijft met verve de opkomst en neergang van de ‘tweede’ Ku Klux Klan. De geest van de sinistere organisatie leeft voort.

Anna van Suchtelen schreef de geschiedenis van haar Poolse grootmoeder, die als scheikundige in een tijdperk van grote ontdekkingen een toonbeeld was van vrouwenemancipatie.